Okres Adwentu (tempu Adventus) rozpoczyna się od I Nieszporów I Niedzieli Adwentu (około 30 listopada) i trwa do I Nieszporów Bożego Narodzenia.
Adwent to okres liturgiczny rozpoczynający rok kościelny. Jest on wyjątkowym czasem dla chrześcijan. Słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego „Adventus”, które oznacza przyjście, oczekiwanie. W chrześcijaństwie terminem tym określa się radosny czas przygotowania do Narodzenia Pańskiego (25 grudnia) i objawienie się Boga – człowieka ( 6 stycznia).
Okres ten posiada podwójny charakter:
- jest czasem, w którym wspomina się pierwsze przyjście Chrystusa na świat i przygotowuje się do przeżycia, Tajemnicy Wcielenia w Świętach Bożego Narodzenia.
- jednocześnie jest czasem, w którym oczekuje się ponownego przyjścia Chrystusa na ziemię na końcu czasów.
Pierwsze ślady obchodzenia adwentu spotykamy w IV w. między innymi w liturgii galijskiej i hiszpańskiej. Obecnie adwent obejmuje 4 kolejne Niedziele począwszy od pierwszej niedzieli po uroczystości Chrystusa Króla, do pierwszych nieszporów Bożego Narodzenia. Z obu wymienionych powodów, Adwent jest okresem nabożnego i radosnego oczekiwania. Nie należy jednak urządzać głośnych i hucznych zabaw. Oczekiwanie na przyjście Jezusa jest źródłem radości. Jakkolwiek przygotowanie na przyjście Pana polega na oczekiwaniu i pokucie, stąd fioletowy kolor szat liturgicznych. Jednak pokuta jest przepełniona radością.
Od I Niedzieli Adwentu do 16 grudnia teksty liturgiczne tego okresu wyrażają prawdy o rzeczach ostatecznych (aspekt eschatologiczny), pobudzający do oczekiwania na drugie przyjście Chrystusa. Natomiast od 17 do 24 grudnia, mają wyższą rangę od poprzednich ( nie dopuszczają wspomnień Świętych). Posiadają własne formularze mszalne, a ich celem jest bardziej bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia. Oprócz tego, teksty liturgiczne ukazują postacie świętych, którzy poprzedzili lub przepowiadali przyjście Mesjasza, a więc: Najświętszą Maryję Pannę, Świętego Jana Chrzciciela, proroka Izajasza. Wspominają dawne oczekiwanie ludzi na przyjście obiecanego Zbawiciela. Właściwego oczekiwania uczy nas przede wszystkim Najświętsza Maryja Panna. Dlatego w dni powszednie wierni gromadzą się na Mszy Świętej Roratniej.
Roraty to Msza Święta, odprawiana codziennie (kiedyś przed świtem), ku czci Najświętszej Maryi Panny. Nazwa ta pochodzi od słów pieśni na wejście: „Rorate caeli desuper” – „Spuśćcie rosę niebiosa”. Zbawiciel jest tu porównany do rosy. Najstarsze ślady odprawianej w Polsce Mszy Świętej Roratniej sięgają XII w. W wieku XVI roraty były już znane w całej Polsce. Roraty to oczekiwanie na przyjście Pana z Matką Najświętszą, która pozostaje najlepszym wzorem postawy adwentowej. Wspomnienie rzeczy ostatecznych, czuwanie, podkreśla dodatkowo pora nocna; zapalone lampy mogą oznaczać lampy mądrych panien oczekujących na oblubieńca (Mt.25, 1- 13). Dlatego obecnie Roraty często odprawia się także o zmroku. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest czekaniem. Zawsze do czegoś dążymy. Człowiek, który w życiu już na nic nie czeka jest nieszczęśliwy. Nasze życie staje się piękne, dlatego, że jest czekaniem, jest dążeniem do czegoś, czekaniem na Kogoś, czekaniem na przychodzącego Chrystusa. To czekanie wierni najwymowniej wyrażają, na Roratach. Dzieci przynoszą oświetlone lampki. Poza tym w kościele pojawiają się jeszcze inne symbole adwentowe.
Świeca roratnia
Biała świeca ozdobiona białą lub niebieską wstążką, zapalana w czasie Mszy Świętej Roratniej. Jest symbolem Maryi, która podobnie jak jutrzenka wyprzedza wschód słońca, tak Ona poprzedziła przyjście Jezusa.
Wieniec adwentowy
Ten niemiecki zwyczaj znany jest w Polsce od ponad 160 lat. Na zielonym wieńcu umieszcza się 4 świece. Cala Rodzina gromadząc się w niedzielny wieczór przy wspólnej modlitwie zapala kolejne świece jako znak czuwania i gotowości na przyjście Jezusa.
Wieniec adwentowy posiada bogatą symbolikę: światło, zieleń i krąg, które oznaczają wspólnotę oczekującą w miłości i radości na przyjście Pana. W Wigilię Bożego Narodzenia 4 palące się świece oznajmiają przyjście Jezusa, który jest światłością świata.
Najważniejsze wspomnienia i Święta tego okresu to:
4 grudnia – Wspomnienie Świętej Barbary obchodzone uroczyście zwłaszcza przez górników. W tym miejscu przywołujemy to Wspomnienie ze względu na istniejące w naszej parafii Bractwo Świętej Barbary i Odpust ku jej czci.
6 grudnia – Wspomnienie Świętego Mikołaja
8 grudnia – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny