W posłudze miłości winna nas ożywiać i wyróżniać określona postawa; musimy zatroszczyć się o bliźniego jako osobę, którą Bóg powierzył naszej odpowiedzialności. Jako uczniowie Jezusa jesteśmy wezwani, aby stawać się bliźnim każdego człowieka, poświęcając szczególną uwagę ubogim, samotnym, potrzebującym. Właśnie poprzez pomoc okazaną człowiekowi głodnemu, spragnionemu, obcemu, nagiemu, choremu, uwięzionemu, a także nienarodzonemu dziecku albo starcowi dotkniętemu przez cierpienie lub bliskość śmierci – jest nam dane służyć Jezusowi, który sam powiedział: «Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, mnieście uczynili»”.
Jan Paweł II „Evangelium vitae”
Działalność charytatywna jako miłość miłosierna realizowana jest w Kościele zawsze – od momentu jego założenia przez Chrystusa Pana. To On sam pomagał chorym, cierpiącym, będącym w potrzebie. Polecił to czynić Apostołom i wszystkim członkom swojego Kościoła. Posługa charytatywna Kościoła realizowana zarówno przez pojedynczych wiernych jak i na sposób wspólnotowy, zakorzeniona w Słowie Bożym i liturgii, a zwłaszcza w Eucharystii, pozostaje wciąż aktualnym i niezbędnym sposobem głoszenia i uobecniania miłosierdzia Bożego we współczesnym świecie. Niesienie pomocy ubogim i potrzebującym jest, zatem jednym z najważniejszych zadań, które pozostawił Kościołowi Jezus Chrystus. Co więcej, obowiązek świadczenia miłosierdzia dotyczy nie tylko poszczególnych wyznawców Chrystusa, ale także całej wspólnoty Kościoła. Caritas jest jedną z największych organizacji charytatywnych w Polsce, nad którą nadzór pełni Konferencja Episkopatu Polski. Parafialne Zespoły Caritas są najmniejszymi komórkami tej organizacji, zajmującymi się bezpośrednio pracą charytatywną na terenie parafii.
Tworzą go wolontariusze – opiekunowie charytatywni – a kieruje ksiądz proboszcz. Jest to grupa osób bezpośrednio zaangażowanych w działalność charytatywną w parafii. Ich zadanie, polega na rozpoznawaniu potrzeb i możliwości świadczenia pomocy, mobilizacji wspólnoty parafialnej i uwrażliwianie jej na potrzeby bliźnich, a także współpraca z Centralą w Opolu. Praca Parafialnego Zespołu Caritas skupia się na indywidualnej pomocy bliźniemu w potrzebie. W swej działalności PZC kieruje się zasadą cichego pochylania się nad potrzebującym i niesieniem mu pomocy bez rozgłosu. Nie zawsze jest to pomoc materialna. Niejednokrotnie ważniejsze są drobne gesty życzliwości, obecność przy chorym, rozmowa z samotnym…
W parafii, zwłaszcza niezbyt dużej, ludzie znają się dość dobrze. Dlatego można dotrzeć do osób potrzebujących. PZC ma możliwość właściwego rozeznania potrzeb ludzi danego środowiska. W swej działalności członkowie winni dostrzegać w każdym potrzebującym człowieku Chrystusa i uświadamiać sobie, że pomagając mu pomagają samemu Chrystusowi. Posługa charytatywna obejmuje wszystkich ludzi słabych i pokrzywdzonych, którzy w najbliższym otoczeniu nie znajdują żadnej pomocy materialnej i duchowej, bądź pomoc ta jest niewystarczająca.
Są nimi w szczególności:
Zespół nieustannie uświadamia sobie, że jego posługa wypływa z objawionej przez Ojca w Jezusie miłości miłosiernej rozlanej „w sercach naszych przez Ducha Świętego” (Rz. 5, 5;) Przyzywa również działanie Ducha Świętego, Ducha Rady i Umiejętności, aby właściwie rozpoznawać przyczyny ludzkiej biedy i eliminować jej skutki