Wielki Tydzień

 

Niedziela Palmowa

 

Kościół obchodzi dzisiaj pamiątkę tryumfalnego wjazdu Chrystusa Pana do Jerozolimy, dokonać tajemnicy Zbawienia świata. Chrystus, jako Mesjasz i Król, bierze w posiadanie święte Miasto królewskie. Pragnie tym samym wskazać na Swoje nowe królestwo. Mimo wiwatujących tłumów wie, co go w tym mieście spotka.

Wie, że będzie odrzucony i skazany na śmierć. Jednak inauguruje nowe Królestwo, które nie jest królestwem ludzkim, ale Bożym. Do tego królestwa należą ci, którzy pójdą za Nim, pełnym miłości i posłuszeństwa aż do śmierci i to śmierci krzyżowej. Tryumfalny wjazd do miasta świętego jest zapowiedzią owego „niebieskiego Jeruzalem”, do którego wprowadzi nas Chrystus, kiedy z „mocą i w majestacie” przyjdzie w chwale na końcu świata. Symbolizuje to procesja z palmami, w której idziemy za Chrystusem królem jako święci i błogosławieni w Królestwie niebieskim.

W tych dniach Jezus uczy nas i daje moc do tego co Św. Paweł tak pięknie ujął w „Hymnie o miłości” Choćbym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, byłbym jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.”(…)

 

Wielki Poniedziałek

 

Sześć dni przed paschą Jezus zatrzymał się, jak mówią czytania z dzisiejszego dnia, u swych przyjaciół w Betanii. W domu Łazarza urządzono ucztę, jakby pożegnalną. Taki sens miało namaszczenie – „na dzień mojego pogrzebu”, aby się wypełniło proroctwo o Słudze Bożym (I czyt), który nie zniechęci się ani nie załamie, ale zostanie ofiarowany za zbawienie świata, stanie się „przymierzem dla ludzi i światłością dla narodów”.

Jezus uczy nas dzisiaj miłości, która wszystko znosi i przetrzyma. Może i ja spróbuję przeżyć ten dzień w tym duchu. Jeden dzień. To pierwszy krok do chwały zmartwychwstania.

 

Wielki Wtorek

 

Dla Chrystusa coraz bliższa godzina rozprawy z nieprzyjaciółmi. Prorok Izajasz w usta Sługi Pańskiego wkłada słowa proroctwa, które wypełniły się osiem wieków później na osobie Jezusa Chrystusa, który nie tylko zbawił Izraela, ale wszystkie narody aż po krańce ziemi/I czyt/. Chrystus dokona tego mimo zdrady najbliższych, odda swoje życie w ofierze. Nie załamuje się przed czekającą Go próbą.

Bo wie, że kresem wszystkiego jest chwała i zwycięstwo – Jego i nasze. Wie, że Ojciec da Mu wystarczająca moc i siłę, mimo zdrady judasza i zaparcia się Piotra.

Ta sama moc pozwala i nam powtórzyć – mimo wszystko – za Św. Piotrem: „Panie życie moje oddam za Ciebie”.

Jezus uczy nas dzisiaj zawierzenia i zaufania – miłości, która wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję. Zróbmy więc dziś drugi krok.

 

Wielka Środa

 

Kończy się okres Wielkiego Postu, jesteśmy w przededniu paschalnego przejścia ze śmierci do życia. Wsłuchujemy się w kolejna pieśń Sługi pańskiego. „Poddałem  grzbiet mój bijącym i policzki rwącym mi brodę”. Niezależnie od czekającej Go zdrady, męki i śmierci, każe uczniom przygotować ucztę /Ewangelia/ ona stanie się zbawczą pamiątką, ofiara i ucztą po wszystkie czasy dla wszystkich pokoleń.

Dziś Jezus uczy nas miłości ofiarnej „Tak więc trwają wiara, nadzieja i miłość te trzy: z nich zaś największa jest miłość”. To jest zadanie na całe życie.

 

Wielki Czwartek

 

Najstarszy dokument opisujący liturgię Wielkiego Tygodnia w Jerozolimie z IV wieku mówi o dwóch Mszach Świętych w Wielki Czwartek. Podobnie w Rzymie za czasów papieża Leona Wielkiego (V w.). Później przez całe wieki odprawiano jedną Mszę Wieczerzy Pańskiej, na której biskup święcił również oleje.

Obecnie dwie Msze Św. odprawia się tylko w kościołach katedralnych. Rano biskup wraz z kapłanami diecezji koncelebruje uroczystą Mszę Św. z poświęceniem krzyżma i oleju chorych. Na koniec tej Mszy Św. kapłani ponawiają swoje przyrzeczenia kapłańskie.

Zgodnie z najdawniejszą tradycją we wszystkich innych kościołach wolno w tym dniu odprawić tylko jedną Mszę Świętą w godzinach wieczornych. Nazywamy ją „ Mszą Wieczerzy Pańskiej”. W ten wieczór gromadzimy się wokół Chrystusa jak uczniowie na Ostatniej Wieczerzy. Chrystus zanim odejdzie do Ojca zostawi nam Testament miłości, mimo nocy zdrady i niewierności, mimo bliskiej męki i śmierci krzyżowej. Tym testamentem jest On sam. Pozostał z nami pod osłoną znaków sakramentalnych, zwłaszcza Eucharystii i kapłaństwa, których ustanowienie w tym dniu wspominamy. Sprawia to Duch Święty, którego mocą żyjemy i uświęcamy się. Odchodząc Chrystus zobowiązał nas jednak do wzajemnej miłości. Zostawił nam wymowny przykład; umywając nogi swoim uczniom, kazał nam kierować się w życiu tą samą zasadą miłości – „ To jest moje przykazanie, abyście się wzajemne miłowali, tak jak ja was umiłowałem”. Na zakończenie Liturgii Najświętszy Sakrament przenosi się do tzw. Ciemnicy na pamiątkę, że Pan Jezus noc z czwartku na piątek spędził w więzieniu.

 

Wielki Piątek

 

W Wielki Piątek nie odprawia się Mszy Świętej. W godzinach wieczornych wierni gromadzą się na Nabożeństwo ku czci Mąki Pańskiej.

Wielkopiątkowe Nabożeństw składa się z następujących części:

1. Liturgia słowa
w której naczelne miejsce zajmuje opis Męki Pańskiej według Św. Jana, w naszej Parafii śpiewanej przez chór i solistów. Po homilii następuje uroczysta modlitwa powszechna, w której staramy się pamiętać o wszystkich, bo wszystkich obmyła Krew Chrystusa przelana na krzyżu.

2. Adoracja Krzyża
wnosi się krzyż, który stopniowo się odsłania przy trzykrotnym śpiewie „ Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata” Wierni odpowiadają: „ Pójdźmy z pokłonem”; po czym następuje adoracja krzyża przez ucałowanie. Wszyscy obecni włączają się do adoracji w duchu wdzięczności za odkupienie.

3. Komunia Święta
Życiodajnym owocem śmierci Chrystusa jest Eucharystia, dlatego udziela się Komunii Świętej pod postaciami konsekrowanymi w Wielki Czwartek. Przez to Kościół pragnie zaznaczyć jedność ofiary Wieczernika z ofiarą Krzyża. Przed komunią Świętą wszyscy odmawiają wspólnie Modlitwę Pańską.

4. Procesja do Bożego Grobu
Zgodnie z tradycją na zakończenie, Eucharystyczne Ciało Chrystusa, które jest gwarancją naszego zmartwychwstania, a tym samym naszego wyzwolenia z grzechu, zostaje uroczyście przeniesione do adoracji do tzw. Grobu Pańskiego.Wierni nawiedzają Boży Grób i adorują Najświętszy Sakrament do Wielkiej Nocy Zmartwychwstania.

 

Wielka Sobota

 

Wielka Sobota jest dniem, w którym nie odprawia się Mszy Św. ani innych nabożeństw. Jedynym elementem liturgicznym Kościoła tego dnia jest sprawowanie „Liturgii Godzin”, która treściowo koncentruje się na Grobie Pańskim. Wierni nawiedzają Grób Pański i czuwają na modlitwie, pamiętając, że Grób ten opromienia obecny pod osłoną chleba Uwielbiony i Zmartwychwstały Pan.

W Wielką Sobotę błogosławi się pokarmy na stół wielkanocny. Wierni przynoszą w godzinach popołudniowych do kościoła tzw. „święcone”. Przepełnieni wielkanocną radością zasiądziemy po Mszy Św. rezurekcyjnej do świątecznego stołu i podzielimy się wzajemną życzliwością przy składaniu sobie życzeń. Nowe życie Zmartwychwstałego Pana symbolizuje poświęcone jajko, którym także dzielimy się wzajemnie.

 

Wielkanoc – Niedziela Zmartwychwstania

 

Liturgia wigilii paschalnej składa się z następujących części:

Liturgia światła.
Znaczenie światła widzi się pełniej w zestawieniu z ciemnością. Dlatego Wigilia Paschalna winna się rozpocząć wówczas, gdy w kościele i na zewnątrz panuje już ciemność. Na liturgię światła składa się poświęcenie ognia, zapalenie paschału, świec wiernych i oświetlenie kościoła. Istnieje głęboka wymowa stopniowego rozpraszania ciemności przez „Światło Chrystusa”. Z Nim przechodzimy z ciemności do światła nowego życia. Symbolikę światła i świecy paschalnej, a także teologiczną wymowę całej Wielkiej Nocy, tłumaczy nam orędzie wielkanocne „Exultet”. Usłyszymy… „ Jest to ta sama noc, w której niegdyś ojców naszych”.

Liturgia słowa.
Po obrzędzie światła Kościół rozważa wielkie dzieła, jakie Pan Bóg dokonał od początku dla swojego ludu, oraz odpowiada z ufnością na słowo i obietnice Boże. Liturgia proponuje 9 czytań, ale ze względów duszpasterskich często stosuje się jedynie cztery. Zgromadzenie odpowiada na słowo Boże śpiewem. W liturgii słowa tej nocy szczególnie ważne i uroczyście wykonywane powinny być dwa śpiewy: Gloria i Alleluja przed Ewangelią.

Liturgia chrzcielna.
Woda jest istotnym elementem do życia, dlatego jest ona symbolem także życia nadprzyrodzonego. Jest znakiem rozpoczynającym życie Boże w człowieku w sakramencie chrztu. Teologię znaku wody najlepiej tłumaczy nam modlitwa w czasie poświęcenia wody chrzcielnej:
Prosimy Cię Panie, niech przez Syna Twojego zstąpi na tę wodę moc Ducha Świętego, aby wszyscy przez chrzest pogrzebani razem z Chrystusem w śmierci, z Nim też powstali do nowego życia”…

Liturgia Eucharystyczna – uczta paschalna.
W sposób sakramentalny w Eucharystii Wielkiej Nocy, która jest szczytem całego Triduum paschalnego, uobecni się paschalne przejście Chrystusa przez śmierć do nowego życia. Ten dar życia otrzymują również wszyscy uczestnicy uczty paschalnej, posilający się Ciałem i Krwią Chrystusa – prawdziwego Baranka Bożego.
Wigilia Paschalna, odprawiona nawet przed północą tj. w sobotę wieczorem, należy już do Niedzieli Zmartwychwstania i jest najbardziej uroczysta Mszą Święta. Kto przyjął Komunię Święta w czasie tej Mszy Świętej może ją przyjąć po raz drugi podczas Mszy Świętych sprawowanych w Niedzielę Wielkanocy.

Procesja rezurekcyjna
Zaraz po Mszy Świętej wigilijnej albo wczesnym rankiem odbywa się uroczysta procesja rezurekcyjna, w czasie, której niesie Najświętszy Sakrament i symbole zmartwychwstania [figurkę Chrystusa, krzyż przepasany czerwona stułą, paschał]. Procesja wyrusza z Bożego grobu i okrąża trzy razy kościół ze śpiewem „Wesoły nam dzień dziś nastał”.

 wielkanoc_12